(အရမ္းေကာင္းလြန္းလို႔ဖတ္ေနရင္း မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိပါတယ္)
ကြၽန္ေတာ့ ဇနီး မွဲ႔ကင္ဆာ ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ဆီကေန ထြက္ခြာသြားတာ ၂ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္… အိမ္မႈကိစၥလုံးဝမလုပ္တတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ သားေလး ကို ထားခဲ့ ရတာ သူဘယ္ေလာက္ထိ ဝမ္းနည္းလိမ့္မလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ မိဘ ၂ေယာက္စလုံးရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ေနရာကေနေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
တေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ ကိစၥနဲ႔ မနက္ေစာေစာ ခရီးထြက္ဖို႔ရွိေတာ့ ကေလး အတြက္ ဘာမွ မျပင္ဆင္ေပးခဲ့ ရဘဲ က မန္းကတန္းထြက္လာခဲ့တယ္။
မေန႔က ထမင္းေအးနဲ႔ ၾကက္ဥေက်ာ္ နဲ႔ ထားခဲ့ေပးၿပီး အိပ္ယာ မႏႈိးေသးတဲ့ သားေလး ကို ေျပာၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။
ေက လးကိုေကာင္းေကာင္းကမ္းကမ္းထားႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ လဲ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေနရတယ္။
အိမ္ျပန္မိုးခ်ဳပ္တဲ့ တညမွာ ကြၽန္ေတာ္ က သားေလး ကို တိုတိုတုတ္တုတ္ဘဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္…။
အလုပ္ ပင္ပန္းလြန္း တဲ့ အတြက္ အက်ၤ ီခြၽတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ပစ္လဲလိုက္တယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာဘဲ ဗြန္းကနဲ အနီေရာင္ ဟင္းရည္ေတြနဲ႔ ေခါက္ဆြဲ ေတြ အိပ္ယာခင္းနဲ႔ ေစာင္ေတြကို တခဏတြင္းမွာဘဲ စြန္း ထင္ေစကုန္တယ္…
လက္စသတ္ေတာ့ ေခါက္ဆြဲ ပန္းကန္ က ေစာင္ထဲေရာက္ေနတာကိုး… ဒီေကာင္ကေတာ့ တကယ္ဘဲ… ။
ေျပာတာေႏွးတယ္… လုပ္တာျမန္တယ္… ခ်က္ခ်င္းဘဲ ကြၽန္ေတာ္ အဝတ္ခ်ိတ္ တစ္ခုယူၿပီး ေျပးထြက္သြားတယ္။
အ႐ုပ္ေတြနဲ႔ ကစားေနတဲ့ သားေလး ရဲ႕ ဖင္ ကို ႐ိုက္ေတာ့တာဘဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္တိုေနလို႔ အဆက္ မျပတ္႐ိုက္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခ်ိန္မွာဘဲ သူငိုၿပီးေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ရပ္သြားတယ္… “ထမင္း အိုးထဲက ထမင္း မနက္ ကတည္းက စားလို႔ကုန္သြားၿပီ…
ညစာကို ေက်ာင္းမွာဘဲ စားခဲ့တယ္… ညေရာက္ေတာ့ ေဖေဖက ျပန္မလာေသးဘူး…။အံဆြဲထဲမွာ ေခါက္ဆြဲထုတ္ရွာေတြ႕တယ္… ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ ေျပာထားတယ္… မီးဖို မထိရဘူးလို႔…။
ဒါေၾကာင့္ သားက ေရ ခ်ိဳးတဲ့ ေရေႏြးပိုက္ေခါင္း ကို ဖြင့္ၿပီး ေရေႏြး နဲ႔ ေခါက္ဆြဲစိမ္ထားလိုက္တယ္…
တစ္ခုက သားစားဖို႔ ေနာက္တစ္ခုက ေဖေဖ့ ကို စားေစခ်င္လို႔… ေခါက္ဆြဲေတြ ေအးသြားမွာ စိုးလို႔ ေစာင္ထဲထည့္ထားၿပီး ေဖေဖ ျပန္လာတာကို သားေစာင့္ေနတာပါ…
သား အ႐ုပ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ေနလို႔ ေဖေဖ့ကို ေျပာျပဖို႔ေမ့သြားတာပါ…”
ကြၽန္ေတာ့ မ်က္ရည္ကို သားေလး ကို မျမင္ေစခ်င္တဲ့ အတြက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပးဝင္သြားၿပီး ေရပိုက္ေခါင္းကို ဖြင့္ၿပီး အား ပါးတရ ငိုခ်လိုက္တယ္…။
တေအာင့္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အားတင္းၿပီး ကေလးကို ေခ်ာ့ရင္း သူ႔ဖင္ ကို ေဆးလိမ္းေပးၿပီး ေခ်ာ့သိပ္လိုက္တယ္။
ေခါ က္ဆြဲေၾကာင့္ ေပႀကံသြားတဲ့ အိပ္ယာခင္းကို သိမ္းၿပီး သားေလးရဲ႕ အခန္းကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူေလးရဲ႕ ငိုသံ ေလးကို ၾကားေနရေသးတယ္… ။
လက္မွာ ကေတာ့ အေမ့ ဓာတ္ပုံ ကိုင္လို႔… ကြၽန္ေတာ္ တံခါး႐ြက္ကို မွီၿပီး ဒီ ျမင္ကြင္း ကို အၾကာႀကီး ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္…
ဒီကိစၥၿပီးတဲ့ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ မိခင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ အေနနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ဖို႔ သားေ လးကို ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္…။
အခုဆို သားေလး ၇ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္… ဒုတိယတန္း ေအာင္လို႔ တတိယတန္းတက္ေတာ့မယ္… ကံေကာင္းတာက
သားေလး အရိပ္မည္းေအာက္မွာ ရွိမေနဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။သိပ္မၾကာေသးခင္မွာဘဲ ကေလး ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႐ိုက္မိ ခဲ့တယ္။
ေက်ာင္း က ဖုန္းဆက္လာတယ္… သားေက်ာင္းမ တက္ဘူးတဲ့…။
ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မေအးႏိုင္ေတာ့ဘူး… ရပ္ကြက္ထဲ ေနရာ အႏွံ႔ သူ႔နာမည္ေအာ္ေခၚၿပီးလိုက္ရွာေပမဲ့ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး… ေနာ က္ဆုံးေတာ့ ဂိမ္းဆိုင္ေရွ႕မွာ သူ႔ကို ေတြ႕တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ေဒါသ အရမ္းထြက္ၿပီး သူ႔ကို အဆက္မျပတ္႐ိုက္ခဲ့တယ္။သားေလး ကေတာ့ ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွ မေပးဘဲ… “သား ေတာင္းပန္ပါတယ္” ဆိုတာ တစ္ခြန္းဘဲေျပာခဲ့တယ္…
ေနာက္မွ သိလိုက္ရတယ္… အဲဒီေန႔ဟာ ေက်ာင္း က အေမ မ်ားႏွင့္ဆုံညီပြဲလုပ္ေပးတဲ့ေန႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီကိစၥၿပီးေနာက္ပိုင္း သားေလး အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေျပာျပတယ္…
သူ ေက်ာင္း မွာ စာေရးသင္ခဲ့တယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ သူ အခန္းထဲမွာ ဘဲ ေအာင္းေနၿပီး စာကို ေသေသခ်ာခ်ာေရးေနတယ္။
သားေလးကို ဒီလိုေလးျမင္ရေတာ့လဲ ဆုံးသြားတဲ့ ဇနီး ဒီျမင္ကြင္းေလးကို သာ ျမင္ရရင္ေတာ့ ၿပဳံးမိမွာဘဲ ဆိုတာကို ေတြးမိရင္း မ်က္ရည္ကို ထိန္းမရခဲ့ဘူး…
အခ်ိန္ကုန္ဆုံးတာ အရမ္းျမန္တယ္… ေနာက္တႏွစ္ မိုးကုန္လို႔ သီတင္းကြၽတ္ ရာသီေရာက္ခဲ့ၿပီ။ သားေလးက ေနာက္ ျပသနာတစ္ခုရွာလာျပန္ၿပီ…။
စာတိုက္က ဖုန္းဆက္လာတယ္…။လိပ္စာမရွိတဲ့ စာ အထုတ္လိုက္ကို အတင္းပို႔ခိုင္းေနလို႔တဲ့… စာတိုက္ကလဲေျပာ လိုက္ တယ္…။
ဒီလို ရာသီ အလုပ္အရႈပ္ဆုံးအခ်ိန္းမွာ ကိုယ့္သားကို ေကာင္းေကာင္းထိန္းပါလို႔ေျပာလိုက္တယ္… သားကို မ႐ိုက္ေတာ့ဘူး လို႔ဆုံးျဖတ္ထားေပမဲ့ ထိန္းမရဘူး… ႐ိုက္လိုက္တယ္…။
သားေလးကေတာ့ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ သူ မွားပါတယ္ဆိုတာဘဲ ေျပာလိုက္တယ္… ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွ မေပးဘူး။
ကြၽန္ေတာ္လဲ သူစာတိုက္မွာ လက္သြားေဆာ့တဲ့ စာေတြကို သူ႔မ်က္စိေရွ႕ပစ္ခ်လိုက္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္…။“ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို စာတိုက္ မွာ သြားေဆာ့ရတာလဲ…”
သားေလးက ငိုၿပီးျပန္ေျဖတယ္… “ဒါ… ဒါေတြဟာ ေမေမ့ဆီကို ပို႔ေပးဖို႔ပါ…” အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြနီရဲသြားတယ္…
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဘာင္ဘင္ခတ္လို႔… ဒါေပမဲ့ သားေရွ႕မွာ ဆိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဖုံးဖိထားလိုက္တယ္။
ဆက္ၿပီးေမးလိုက္တယ္… “ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ခါတည္း ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီးပို႔ရတာလဲ?” သားေလးက ျပန္ေျဖ တယ္…
“ဟိုး အရင္ ကတည္းကပို႔ဖို႔ေရးထားတဲ့ စာေတြကို သား အရပ္ပုေတာ့ စာတိုက္ပုံးထဲ ထည့္လို႔ မရဘူး… ။
အခု တေလာ သား ထပ္သြားထည့္ၾကည့္တဲ့ အခါ မွီေနၿပီ… ဒါေၾကာင့္ အရင္ကတည္းက မထည့္ရေသးတဲ့ စာေတြကို တခါတည္းထည့္ လိုက္ခ်င္တာပါ။”
ကြၽန္ေတာ္ နားေထာင္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ လမ္းစေပ်ာက္သြားတယ္… ဘာျပန္ေျပာရမလဲ မသိေတာ့ဘူး…။ခဏေနၿပီး သားေလးကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္…
“အခု ေမေမ က မိုးေကာင္းကင္ ေပၚမွာ ရွိတယ္… ေနာက္ စာေရးၿပီးရင္ မီးရႈိ႕လိုက္… ဒါဆိုရင္ ေမေမ့ ဆီကို ပို႔လို႔ေရာက္ၿပီ။”
သားေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး ဒီစာေတြကို မီးရႈိ႕ေပးလိုက္တယ္။ သားေလး ဘာေတြမ်ားေရးထားသ လဲဆိုတာကို စိတ္ဝင္စားၿပီး
အဲဒီထဲက တခ်ိဳ႕ကို ယူဖတ္လိုက္တယ္။
စာတစ္ေစာင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ ရင္ထိကို နက္န က္ရႈိင္းရႈိင္း ထိနာသြားေစတယ္ဗ်ာ…ခ်စ္ခင္ရပါေသာ ေမေမ “သား ေမေမ့ ကို အရမ္းသတိရတယ္…
ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ ေမေမေတြနဲ႔ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲ လုပ္ေပးတယ္။ သားမွာ ေမေမ မရွိေတာ့ မသြားဘူး။ ေဖေဖ့ ကိုလဲ မေျပာျပဘူး။
ေဖေဖ လဲ ေမေမ့ ကို သတိရမွာစိုးလို႔… ေဖေဖ သားကို လိုက္ရွာတယ္… သားေပ်ာ္ေနတာကိုဘဲ ေဖေဖ့ ကို ျမင္ေစခ်င္လို႔ ဂိမ္းဆိုင္ ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။
ေဖေဖ သား ကို ဆူေပမဲ့ ေဖေဖ့ကို သား အေၾကာင္းရင္း မေျပာျပဘူး။ေမေမ… ေဖေဖ က ေမေမ့ ကို သတိရလို႔ငိုေနတာကို သားေန႔တိုင္းေတြ႕တယ္။
ေဖေဖလဲ သားလိုဘဲေနမွာ… ေမေမ့ကို အရမ္းအရမ္း သတိရတယ္… ဒါေပမဲ့.. ေမေမ… သား အခုခ်ိန္မွာ ေမေမ့ မ်က္ႏွာ ကို ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး…။
ေမေမ… သားရဲ႕ အိပ္မက္ ထဲကို လာပါလားဟင္… ေမေမ့ မ်က္ႏွာကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျမင္ခ်င္လို႔ပါ…။
သတိရတဲ့ သူရဲ႕ ဓာတ္ပုံ ကို ရင္ထဲမွာ ပိုက္ၿပီးအိပ္ရင္ အဲဒီလူကို အိပ္မက္မ က္တတ္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္…။ ေမေမက ဘာလို႔သားရဲ႕ အိပ္မက္ထဲကို မလာတာလဲ?”
ဒီစာကို ဖတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လိုက္တယ္…
ဘယ္ေသာ အခ်ိန္မွာမွ ဇနီး ရဲ႕ ေနရာလြတ္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မွာလဲဗ်ာ…။ Credit