ကြၽန္မသာ ညဥ့္ငွက္တစ္ေကာင္ဆိုရင္ ရွင္လက္ထပ္မလား (၀မ္းနည္းဖြယ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္..
ကြၽန္မမွာအိမ္မရွိဘူး။ ကြၽန္မအိမ္ေပၚက ဆင္းလာတုန္းက အေမက မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ မသြားဖို႔ တားတယ္။အေဖက “သြား… သြားၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့အိမ္အရိပ္ကို မနင္းနဲ႔။. နင့္လို႔ သမီးမ်ိဳး ငါ့မွာ မရွိဘူး” လို႔ ေဒါသတႀကီး ေအာ္တယ္။
ငိုေနတဲ့ အေမ့ကို ကြၽန္မ တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ပစၥည္းေတြ ေကာက္သိမ္းၿပီး အိမ္ေပၚက ကြၽန္မ ဆင္းလာခဲ့တယ္။
ဒီတစ္သက္ အဲဒီအိမ္ကို ကြၽန္မ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ျပန္လို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတာ ကြၽန္မသိတယ္။ ဝမ္းစာအတြက္ ကြၽန္မ ညဥ့္ငွက္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
လူေတြရဲ႕ အသုံးေတာ္ခံ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေလးစားမႈေတြ ေလ်ာ့ေအာင္ ကြၽန္မ လုပ္ခဲ့မိတယ္။
ႏႈိက္ကလပ္တစ္ခုမွကြၽန္မ အလုပ္လုပ္တယ္။ အဲဒီကလပ္မွာ ကြၽန္မဟာ အေခ်ာဆုံး အလွဆုံး စာရင္းဝင္ပါ။ ပိုင္ရွင္သူေဌးကကြၽန္မကို သေဘာက်တယ္။ သူ သေဘာက်မယ္ဆိုလည္း က်သင့္ပါတယ္။ သူနဲ႔ ကြၽန္မက မကင္းမရွင္းေလ။
လူေတြရဲ႕ အသုံးေတာ္ခံ ျဖစ္ေနမွေတာ့ တစ္ေယာက္ပိုလာလို႔၊ တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားလို႔လည္းကြၽန္မအတြက္ ထူးမွ မထူးေတာ့တာ။ ေနာက္ၿပီး သူက ကြၽန္မရဲ႕ အလုပ္ရွင္ဆိုေတာ့ ဒီေနရာမွာအာဏာက ေငြေၾကးထက္ ပိုတန္ဖိုး ရွိေနၿပီေလ။
ညတိုင္းခြၽဲႏြဲ႕တဲ့အသံ၊ ခ်ိဳသာတဲ့စကားေတြနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြကို ကြၽန္မစကား ေျပာရတယ္။ ေနာက္ အဲဒီ ဧည့္သည္ေတြထဲက တစ္ေယာက္က သူနဲ႔အတူ အိပ္ဖို႔ ကြၽန္မကို အျပင္ေခၚထြက္တယ္။
သူနဲ႔တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မနက္မွာ ကြၽန္မအခန္းကို ကြၽန္မ ျပန္အိပ္တယ္။ ဒီလိုပဲ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆိုသလို အဲဒီအလုပ္မွာ ကြၽန္မ မၿငီးေငြ႕ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ႐ြံမုန္း လာတယ္။
ကိုယ့္အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္တိုင္း ခႏၶာတစ္ခုလုံးကို စိတ္နာနာနဲ႔ ကြၽန္မ ေဆးေၾကာမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသားနာေအာင္ေတာ့ ကြၽန္မ မလုပ္ပါဘူး။ အဲဒီအသားအရည္ေတြက ကြၽန္မကို ေငြရွာေပးမဲ့ ပစၥည္းေတြေလ။
ေန႔စဥ္ပုံမွန္ပဲကြၽန္မရဲ႕ရက္ေတြမွာ ဆႏၵမရွိ၊ ျပည့္ဝမႈမရွိဘဲ ကြၽန္မ လည္ပတ္ ေနခဲ့တယ္။ ပုပ္ေစာ္နံေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လူေတြကို အသုံးေတာ္ခံမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အလွကုန္ပစၥည္း၊ အက်ႌအဝတ္အစားေတြ ထြက္ဝယ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အခန္းထဲမွာ ကြၽန္မ အိပ္ေနလိုက္တယ္။
ကြၽန္မကိုယ္ဝန္ဖ်က္ခ်တာ ငါးႀကိမ္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဆရာဝန္က ေနာက္ဆို ကြၽန္မ ကေလး ေမြးႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း သတိေပးပါတယ္။
ကြၽန္မကို အဲဒီလို သတိေပး စကားေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ႏွေျမာတဲ့၊ ဝမ္းနည္းတဲ့ အရိပ္အေယာင္ကို ကြၽန္မ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မသိတယ္။ အဲဒီအျပစ္ေတြကို ကြၽန္မ ကိုယ္တိုင္ပဲ ရွာခဲ့တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ရဲ႕ သတိေပးစကားကို ၾကားေတာ့ ကြၽန္မ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုခဲ့မိတယ္။ ကြၽန္မစိတ္ကို ကြၽန္မ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မဟာ ညဥ့္ငွက္ တစ္ေကာင္ပါ။ ဘယ္သူကမွ ကြၽန္မကို အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္နဲ႔ ခ်စ္လာမွာ မဟုတ္သလို ကြၽန္မလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။
အ႐ြယ္တင္ေသးတဲ့ကြၽန္မ ပိုက္ဆံကို ပိုရွာခ်င္ေသးတယ္။ ပိုက္ဆံေတြ စုမိရင္ ဒီအလုပ္ကို စြန႔္ၿပီး ႐ိုးသားတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္မယ္ (တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ကူး သက္သက္ပါ။)
ညဥ့္ငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္လို႔ ကြၽန္မ အိမ္ေထာင္ျပဳမွာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ သားသမီးေတြလည္း ကြၽန္မ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ဥမဥ တတ္တဲ့ ၾကက္တစ္ေကာင္ကို ဘယ္သူကမ်ား ေမြးထား ခ်င္ပါ့မလဲရွင္။ အနာတရာ အားလုံးကိုကြၽန္မ က်ိတ္မွိတ္ၿပီး ခံစားလို႔ ရေပမယ့္ လင္ေယာက္်ားရဲ႕ ဥေပကၡာျပဳမႈကိုေတာ့ ကြၽန္မ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
အေမက ကြၽန္မကို စိုးရိမ္ပူပန္လိုပဲလား မသိ။. ကြၽန္မ အခန္းကို အၿမဲလာ သိမ္းဆည္းေပးတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အလုပ္ကို အေမ မသိခဲ့ပါဘူး။
တကယ္လို သိမ်ားသိခဲ့ရင္ ကြၽန္မမွာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ဆိုတာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကို ကြၽန္မ မဆုံးရႈံးခ်င္ဘူး။ အေမလာရင္ တစ္ခါတေလ အေမနဲ႔ ကြၽန္မ ေဈးထြက္ဝယ္ ျဖစ္တယ္။
ကြၽန္မတို႔ အျပင္ထြက္တိုင္း ဒီတိုက္က လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ဓာတ္ေလွကားမွာ အၿမဲလိုလို ဆုံတတ္တယ္။ သူ႔အျပဳအမႈက ညင္သာ၊ သိမ္ေမြ႕တယ္။ ကြၽန္မတို႔ကို ေတြ႕တိုင္း ေခါင္းညိတ္ ၿပဳံးျပတတ္တယ္။ ႐ုပ္ခန႔္တဲ့အျပင္ အရပ္လည္း ျမင့္တယ္။ ဝတ္ထားတာလည္း ဖက္ရွင္ က်တယ္။
သူ႔ကို ကြၽန္မ သတိထားမိၿပီ ဆိုတာကို ကြၽန္မ သိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မရဲ႕ အေတြးေတြ စည္းနည္းနည္း ေက်ာ္ခ်င္လာၿပီဆိုရင္ ငါဟာ မိန္းမပ်က္ တစ္ေယာက္ပါလားလို႔ ကိုယ့္ကို သတိေပးမိျပန္တယ္။
အဲဒီလို နိမ့္က်တဲ့ အသိေတြက ကြၽန္မ လြတ္႐ုန္းလို႔ မရေအာင္ အ႐ိုးထဲမွာ စြဲေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒီေန႔ ဧည့္မရပါဘူး။ ခုတစ္ေလာ အဖမ္းအဆီးမ်ားလို႔ ကြၽန္မတို႔ ဝင္ေငြ ေလ်ာ့လာတယ္။ အခန္းထဲမွာ တီဗြီကိုဖြင့္ မခ်က္ျပဳတ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ မီးဖိုမွာ ကိုယ့္အတြက္ အေကာင္းဆုံး တစ္နပ္ကို ကြၽန္မ ခ်က္ျပဳတ္ ေနလိုက္တယ္။
တကယ္ဆို ဒီလို ႐ိုးရွင္းတဲ့ ဘဝကို ကြၽန္မ ပိုႏွစ္သက္မိပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ ထပ္လုပ္မယ္။ ေငြစုၿပီး ဒီအလုပ္ကို စြန႔္မယ္လို႔ ကြၽန္မ လုံးလုံး ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ အိမ္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ ဖြင့္ၿပီး ပုံမွန္ဘဝနဲ႔ ေငြရွာမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ျခားၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းမယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ ကြၽန္မကို သိတဲ့ လူေတြ သိပ္မ်ားေနပါၿပီ။
ကြၽန္မ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူေခၚဘဲလ္က ျမည္လာပါတယ္။ ဘယ္သူမ်ား ပါလိမ့္..? လစဥ္ ေရဖိုးလာေကာက္တဲ့ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္က လြဲလို႔ ကြၽန္မတံခါးကို ဘယ္သူမွ လာမေခါက္ပါဘူး။
ဒီေန႔ဟာ ေရဖိုး ေကာက္မဲ့ေန႔လည္း မဟုတ္၊ ည (၈) နာရီ ေက်ာ္မွ အေမလည္း မလာႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ တံခါးကို ကြၽန္မ ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ တံခါးဝမွာေတာ့ ဓာတ္ေလွကားမွာ ကြၽန္မနဲ႔ အၿမဲဆုံတတ္တဲ့သူ ရပ္ေနတယ္။
သူ႔မ်က္ႏွာက အားတုန႔္အားနာ ဟန္နဲ႔ ကြၽန္မကို “ဟို.. ေဆာရီးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အခန္းေသာ့ ေမ့ခဲ့လို႔။ ဒီဝရန္တာကေန ကြၽန္ေတာ္အခန္းဖက္ကို ကူးလို႔ ရႏိုင္မလား။ ကြၽန္ေတာ့္ အခန္းက ခင္ဗ်ား အခန္းေဘးမွာပါ”
“ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ အႏၲရာယ္ ရွိႏိုင္တယ္။ မကူးပါနဲ႔ ေတာ့လား” ကြၽန္မ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ေျပာေတာ့ ကြၽန္မကို ထူးဆန္းတဲ့ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ရီေနပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ကြၽန္မလည္း ကိုယ္ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားကို သတိထား မိလိုက္တယ္။ ညအိပ္ရာဝင္ ဂါဝန္ရွည္ အက်ႌက ကြၽန္မ ေျခေထာက္ေတြကို ဖုံးထားေပမယ့္ လည္ပင္းက အရမ္း ဟိုက္ေနခဲ့တယ္။
ထြင္းေဖာက္ျမင္ႏိုင္တဲ့ အဝတ္စျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ ဆံပင္ေတြကလည္း ကြၽန္မရဲ႕ ပုခုံးသား ျဖဴဝင္းဝင္းေပၚ ဖ႐ိုဖရဲ က်ေနလို႔ ကြၽန္မပုံစံက ဆြဲေဆာင္မႈ ပိုရွိေနတယ္။
အက်ႌကို သပ္ရပ္သြားေအာင္ ကပ်ာကယာ ျပင္ဆင္ၿပီး သူ႔ကို အခန္းထဲဝင္ဖို႔ ကြၽန္မ ဖိတ္ေခၚ လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကို ထိုင္ခိုင္းၿပီး ကြၽန္မ အဝတ္အစားေတြ လဲလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ၿပီး သူ႔ကို ဧည့္ခံ လိုက္ပါတယ္။
သူက ကြၽန္မကို ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးပဲ ၿပဳံးေနတယ္။ ကြၽန္မဟာ ညဥ့္ငွက္တစ္ေကာင္ ဆိုတာ သူသိမယ္ ထင္တယ္။ တကယ္လို သူဆႏၵရွိရင္ ဒီတစ္ည သူ႔အတြက္ ကြၽန္မ အေဖာ္လုပ္ေပး ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္ ကြၽန္မ အိမ္ေျပာင္း ရလိမ့္မယ္။
“မိုးအရမ္းခ်ဳပ္ေနၿပီ။
ဝရန္တာေပၚ တက္ရင္ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္တယ္။ ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္ပါလား။ ဧည့္ခန္း ဆိုဖာေပၚမွာ ရွင္အိပ္လို႔ ရပါတယ္။
အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပဲ မနက္က်မွ ေသာ့ဖ်က္ဆရာကို ေခၚလိုက္ေပါ့”
သူေခါင္းညိတ္ၿပီး ကြၽန္မကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုပါတယ္။ အဲဒီညမွာ ကြၽန္မတို႔ ညစာအတူစားၿပီး အိပ္ရာကိုယ္စီ ဝင္ခဲ့ၾကတယ္။
တစ္ညလုံး ကြၽန္မ အိပ္မရခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ အခန္းတံခါးကိုလည္း သူလာ မေခါက္ခဲ့ပါဘူး။ အိပ္ရာေပၚမွာ လူးလွိမ့္ရင္ ကြၽန္မ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ မနက္လင္းနားနီးမွ ေမွးခနဲ႔ ကြၽန္မ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မႏိုးလာေတာ့ မနက္ ၇ ခြဲ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။
ကုတင္ေပၚက ဆင္းၿပီး ဧည့္ခန္းထဲ ကြၽန္မေရာက္ေတာ့ သူမရွိေတာ့ ပါဘူး။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါက္ထားတဲ့ ေစာင္ေတြက ဆိုဖာေပၚ တင္က်န္လို႔။ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ေက်းဇူးတင္တယ္ ဆိုတဲ့ စာ႐ြက္ေလး တစ္႐ြက္….
ကြၽန္မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚ စီးက် လုလုပါပဲ။ “ေက်းဇူး” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကြၽန္မ မၾကားရတာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ဒီအလုပ္လုပ္တဲ့ ကြၽန္မတို႔ကို လူေတြက ႀကံ့ခိုင္တယ္လို႔ ထင္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ စိတ္ဟာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း လြန္းပါတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူနဲ႔ကြၽန္မ အၿမဲဆုံျဖစ္တယ္။ သတင္းစာတိုက္ တစ္ခုမွာ သူအလုပ္လုပ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ သူ႔မွာ ရာထူးအာဏာႀကီးတဲ့ ဖခင္တစ္ဦး ရွိေၾကာင္း၊ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း မိသားစုက ေမြးဖြားလာတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ကြၽန္မသိလိုက္ရတယ္။
ကြၽန္မက ပင္ျမင့္ေပၚကိုမွ ပ်ံတက္ခ်င္ေနတဲ့ စာကေလး တစ္ေကာင္ပါ။ သူက အေရာင္အေသြးေတြနဲ႔ လွပေနတဲ့ ဇာမဏီ ငွက္ပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ သတိေပးမိပါတယ္။ “သူနဲ႔ ငါ လုံး၀ မထိုက္တန္ဘူး”
ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ ေမြးေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ ခြင့္ယူၿပီး ခ်က္စရာဟင္းေတြ ဝယ္ျခမ္းခဲ့တယ္။ ေမြးေန႔ကိတ္ တစ္လုံးဝယ္ၿပီး ၿမိန္စရာ ဟင္းမ်ိဳးစုံကို ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေတာ့တယ္။ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေနအိမ္ကို သပ္ရပ္သန႔္ရွင္းေအာင္ လုပ္တယ္။
ႏွစ္ (၂၀) ျပည့္ ေမြးေန႔ကို ႀကိဳဆိုေသာ အားျဖင့္ ေရေမြးပန္း တစ္စည္းေလး ကြၽန္မ ဝယ္ခဲ့ေသးတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလြဲလို႔ ကြၽန္မရဲ႕ ေမြးေန႔ကို ျပင္ဆင္ေပးတဲ့သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ေမြးေန႔ကို ဘယ္သူမွလည္း မသိဘူး၊ မမွတ္မိဘူး။
အဲဒီလို ေတြးမိတဲ့ တခဏ အားငယ္စိတ္ေတြ ဝင္လာမိတယ္။ စားပြဲနားမွာ ထိုင္ရင္း ေဘးခန္းက ေသာ့ဖြင့္သံကို ကြၽန္မ နားစြံ ေနလိုက္တယ္။ ေသာ့ဖြင့္သံ ၾကားတာနဲ႔ ကြၽန္မ တံခါးဖြင့္ၿပီး “ညေနစာအတြက္ ကြၽန္မကို အေဖာ္ျပဳႏိုင္မလား” လို႔ တံခါးဖြင့္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ သူ႔ကို လွမ္းဖိတ္လိုက္တယ္။
ကြၽန္မအေျပာကို သူတစ္ခ်က္ ေၾကာင္သြားၿပီး “ရပါတယ္” လို႔ ေျဖပါတယ္။ ဒီည ကြၽန္မ အလွပဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပင္ထားမိတယ္။ ဒီည သူ႔ကိုဆက္သဖို႔ ကြၽန္မ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသားပါ။
ကြၽန္မရဲ႕ဘဝမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ခႏၶာကို ကြၽန္မခ်စ္တဲ့သူအတြက္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ဆက္သခြင့္ ရတာကိုပဲ ကြၽန္မ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ႐ိုးေျမက်ေတြဟာ ကြၽန္မနဲ႔ မထိုက္တန္ဘူး။ ကြၽန္မလို မိန္းမမ်ိဳးနဲ႔ မအပ္စပ္ဘူး။ တစ္ညပဲ… ဒီတစ္ညေလးပဲ ကြၽန္မအတြက္ ထာဝစဥ္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဂါဝန္အနီေရာင္ကို ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ကြၽန္မဟာ မဂၤလာဦးညက သတိုးသမီး လိုပဲ။ လည္ပင္းကို ရင္ၫႊန႔္ထိ ခြဲထားၿပီး ေနာက္ေက်ာေဖာ္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဒီဂါဝန္က သာမန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဝတ္ရင္ေတာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ အျပည့္နဲ႔ လွပေစမယ့္ အက်ႌေလးပါ။
ကြၽန္မ မလွမွန္း ကြၽန္မသိပါတယ္။. ဒါေပမယ့္… ကြၽန္မရဲ႕ အျပင္အဆင္ကို ၾကည့္ၿပီး သူသေဘာ ေပါက္ဟန္မျပဘဲ အၾကာႀကီး ရပ္ေနေသးတယ္။ “ဒီေန႔က ဘာေန႔မို႔လို႔လဲ” ကြၽန္မရဲ႕ ေမြးေန႔ပါ” ေဆာရီး… ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ မပါခဲ့ဘူး” ရပါတယ္.. ထိုင္ပါရွင္” ကြၽန္မ ေခါင္းခါၿပီး ၿပဳံးျပ လိုက္တယ္။
မီးဖိုထဲဝင္ၿပီး အစားအေသာက္ေတြကို ကြၽန္မ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ စားပြဲတစ္ခုလုံး စားေသာက္ဖြယ္ရာ ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာကို ျမင္ေတာ့ သူမ်က္ႏွာေပၚမွာ အံၾသဝမ္းသာတဲ့ အရိပ္နဲ႔။
ကြၽန္မကို သူႏွစ္သက္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သိတယ္။ ခ်စ္မခ်စ္ေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္.. အခ်စ္ဆိုတာနဲ႔ ေဝးကြာေနတဲ့ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ကိစၥ မရွိပါဘူးေလ။
အဲဒီည ကြၽန္မနဲ႔သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္ခဲ့မိတယ္။ ယာမကာရည္ေတြ ဝမ္းထဲဝင္ေတာ့ ေသြးသားေတြက သဘာဝအတိုင္း ဆူပြက္လာၿပီး ကုတင္ေပၚကို ကြၽန္မတို႔ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
မိုးမျမင္၊ ေလမျမင္ပါပဲ။ ဒါလည္း လွပတဲ့ ယွက္ႏြယ္မႈ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ကြၽန္မတို႔ ဖက္ထားမိၾကတယ္။
သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ကြၽန္မ ေဆာ့ကစားေနသလို သူလည္း ကြၽန္မ နားနားကပ္ၿပီး “မင္းကိုငါ လက္ထပ္မယ္” လို႔ တဖြဖြ ေျပာေနေတာ့တယ္။စကားမဆုံးခင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို အနမ္းနဲ႔ ကြၽန္မ ပိတ္လိုက္တယ္။ ကတိေတြ ကြၽန္မ မလိုခ်င္ဘူး။
ကတိစကားေတြနဲ႔ သူ႔ကိုလည္း အခ်ဳပ္အေႏွာင္ မခံေစခ်င္ဘူး။ ဒီညလြန္ရင္ အိမ္ေျပာင္းမယ္လို႔ ကြၽန္မ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မကို ညဥ့္ငွက္တစ္ေကာင္မွန္း သူမသိခဲ့ဘူး။ သူမသိတာ ကြၽန္မအတြက္ ပိုေကာင္း ပါတယ္ေလ။
ကြၽန္မကို ႐ိုးသားသူ တစ္ေယာက္အျဖင့္ သူထင္ခဲ့ရင္ အဲဒီ ႐ိုးသားမႈေလးက သူ႔ရင္မွာ တစ္သက္လုံး ထင္က်န္ခဲ့ပါေစေတာ့။ အဲဒီအထင္ကို ကြၽန္မ မဖ်က္ဆီး ခဲ့ခ်င္ဘူး။ သူထင္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ႐ိုးသားတဲ့ လွပမႈေတြ သူ႔ရင္မွာ ကိန္းေအာင္း ခဲ့ပါေစေတာ့။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ကြၽန္မေစာေစာ ထၿပီး သူ႔အတြက္ အစားအေသာက္ကို တခမ္းတနား ျပင္ဆင္ လိုက္တယ္။ အဲဒီလို ျပင္ဆင္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ သူ႔ရဲ႕ အိမ္သူသက္ထား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ခံစားမိတယ္။
ဒါဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ေတာင့္တမႈေတြပဲ မဟုတ္လား။.. သူ႔ကို ကြၽန္မ ခ်စ္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ရင္ထဲမွာ မခံစားဘူးတဲ့ အရာတစ္ခုဟာ ကြၽန္မရင္ဝမွာ တစ္ဆို႔ေနတယ္။
ဝန္မခံခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ကို ကြၽန္မ တစ္ကယ္ခ်စ္တယ္။ သူ႔မွာ ေကာင္းကြက္ေတြ မရွိခဲ့ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ သူက ကြၽန္မကို “လူ” အျဖစ္ သတ္မွတ္တယ္။ ကြၽန္မကို ႐ိုးသားျဖဴစင္သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ သူျမင္ခဲ့တယ္။
သူအလုပ္သြားတဲ့ တစ္မနက္မွာ ကြၽန္မ အိမ္ေျပာင္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘာပစၥည္းမွ မယူဘဲ ကြၽန္မ အိမ္က ဆင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္မဘာမွ ယူေဆာင္ မသြားခ်င္ ေတာ့ဘူး။ သူေပးတဲ့ အမွတ္တရေတြ အားလုံးကို ကြၽန္မ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့လိုက္တယ္။
ကြၽန္မဟာ မိန္းမပ်က္တစ္ေယာက္လို႔ သူသိသြားတဲ့အခ်ိန္ သူ႔အျပဳအမႈေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းသြားမလဲ…? ကြၽန္မ မေတြးဝံ့ဘူး။ ကံၾကမၼာနဲ႔ မေလာင္းဝံ့ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ လွပခဲ့တဲ့ ညတစ္ညနဲ႔ အခ်စ္ေတြကို သူ႔ရင္မွာ ထာဝရ တည္ရွိေနပါေစ…။
ကြၽန္မကို သူခ်စ္တယ္လို႔ ယုံၾကည္မိေပမယ့္ “ကြၽန္မသာ ညဥ့္ငွက္တစ္ေကာင္ဆိုရင္ သူလက္ထပ္မလား” ဆိုတဲ့ အေျဖကိုေတာ့ ကြၽန္မ ခုထက္ထိ သိခ်င္ေနဆဲပါပဲ…။
credit